கோர்ட் ஹில் கோவில் (சாமு வாத்யார்)

Samu Vadhyar

Kallidaikurichi (Thondivilagam street)

Pics of Chaturthi 2011

My Grand Pa (Samu Vadhyar) Court Hill Ganesha Temple, KL, Malaysia

My Grand Pa!!!
Court Hill Temple (Malaysia)

நாமதேவர் - மகாராஜ்

விட்டல விட்டல விட்டல விட்டல விட்டல விட்டல விட்டல விட்டல விட்டல விட்டல .... புண்டலீக வரதே........ ஹரி விட்டலே...விட்டல விட்டல

பண்டரிபுரத்து பாண்டுரங்கனின் பரம பக்தர்கள். தினமும் விடிந்ததும் உணவு சமைத்து, ஆலயத்திற்கு எடுத்து சென்று, நைவேத்யம் செய்துவிட்டு, அதனை பிரசாதமாக சாப்பிடுவது வழக்கம்!! ஒருநாள்.. கணவன் வெளியே எங்கேயோ சென்றுவிட, நேரமாகிவிட்டதே என்று பதைபதைத்த மனைவி, தன்னுடைய ஐந்து வயது மகனிடம் உணவை கொடுத்து. இறைவனுக்கு நைவேத்யம் செய்து வரச் சொல்லிக் கோயிலுக்கு அனுப்பி வைத்தாள். அதன்படி, பாண்டுரங்கனின் முன் உணவை வைத்தான். இந்த உணவை கடவுள் சாப்பிடப் போகிறார் என்று சந்தோஷப்பட்டான். அனால் பாண்டுரெங்கன் வரவில்லை. 'நான் கொடுத்தல் சாப்பிட மாட்டாயா?' எனக் கதறினான். ம்ம்ம்ம்..... வரவே இல்லை அந்தப் பாண்டுரெங்கன். சுவாமியின் காலைப் பிடித்து கதறி அழுதான்... அப்போதும் பாண்டுரெங்கன் வரவே இல்லை.

'என் அப்பா கொடுத்தால் சாப்பிடுவாய்; நான் தந்தால் சாப்பிட மாட்டாயா?' என்று கேட்டுக்கொண்டே, சந்நிதி மேடையில் உள்ள கல்லில் தலையை முட்டிக் கொண்டான். அப்போது, பண்டரிபுரத்து பாண்டுரங்கனின் ஆடையும் ஆபரணங்களும் மெள்ள மெள்ள அசைந்தன. தலை நிமிர்த்திப் பார்த்த அந்த சிறுவன், மகிழ்ந்து போனான்.... அங்கே அழகாக அந்த கருணாமுர்த்தி, பாண்டுரெங்கன் நின்று இருந்தான். சிறுவன், தான் கொண்டு வந்த உணவை எடுத்து ஊட்ட, அதனை கனிவுடன் ஏற்றான் பாண்டுரெங்கன். அது மட்டுமா???!!!!!! சிறுவனுக்கும் தான் கையால் உன்னவுட்டி மகிழ்ந்தான், மகிழ்வித்தான்!!!! ஆஹா ஆஹா என்ன ஒரு பக்தி, பகவானுக்குத் தான் என்ன ஒரு கருணை..

உற்சாகமும் குதியலுமாக வெறும் பாத்திரத்துடன் விடு திரும்பிய மகனிடம், " உணவு எங்கே?" என்று கேட்டனர் பெற்றோர். அதற்க்கு அந்த சிறுவன் "பாண்டுரெங்கனும் நானும் சாபிட்டோம்" என்று சிரித்தபடி பதில் சொன்னான் பிள்ளை. இதை அவனின் பெற்றோர் நம்பவில்லை. மறுநாள்......................
அந்த சிறுவன் உணவை எடுத்துக்கொண்டு பாண்டுரங்கனிடம் செல்ல, அவனை பின்தொடர்ந்தனர் பெற்றோர். பிள்ளை கொஞ்சலும் கெஞ்சலுமாக உணவருந்த அழைத்ததையடுத்து , பாண்டுரெங்கன் அங்கே காட்சி தர...... அதிர்ந்து நின்றனர். அந்த தம்பதி!! இறைவன்னுக்கு அவனும், அவனுக்கு அந்த இறைவனும் உணவுட்ட, அதை கண்டு, மனம் பூரிதனர்....

அந்த சிறுவன் வேறு யாரும் இல்லை.... கி பி வருடம். மகாராஷ்டிரா மாநிலம், நரஸ்வமணி என்னும் கிராமத்தில், தையல் தொழில் செய்து வந்த தாமாஷேச்டியும், அவரின் மனைவி குணாபாய்க்கும் பிறந்த தெய்வ மகன் நாமா. பின்னர் அனைவராலும் நாமதேவர் புகழ்ப் பெற்றான்.

Abhang of Namadev:

yei ho vittahle, Bhaktajan vatsale
karunaa kallole, pandurange...
karunaa kallole, pandurange...pandurange.....
yei ho vittahle, Bhaktajan vatsale..

Sajal jalad ghan, pitambar pareedhaan
Sajal jalad ghan, pitambar pareedhaan
yei uddharane, Keshiraje.........
Bhaktajan vatsale....Bhaktajan vatsale.

nama mhane tu vishvachi janani
Kshirabdhee nivasinee jagadambe.
Bhaktajan vatsale....Bhaktajan vatsale.
pandurenga pandurenga pandurenga.......

அர்த்தமுள்ள இந்துமதம் சொல்லும்! உறவு!!!

அர்த்தமுள்ள இந்துமதம் சொல்லும் உறவு!!!

மனிதன், சமுக வாழ்வை மேற்கொண்டுவிட்ட ஒரு மிருகம் என்றார் ஓர் ஆங்கில அறிஞர். காட்டு மிராண்டிகளாக சிதறிக் கிடந்த மனிதர்கள் குடிபெயர்ந்து ஓர் இடத்தில ஒன்று சேர்ந்தார்கள். அதனால் அவர்கள் சேர்ந்த இடம் ஊர் என்று சொல்லப்பட்டது. பின்பு அதுவே நகரம் ஆனது. தனி மனிதர்கள் 'சமுக' மாகி விட்டார்கள்.

தனி மனிதனுக்கான நியதிகளோடு சமுதாயத்திற்காக சில சம்ப்ரதாயங்கள் உருவாகின. அந்த சம்ப்ரதயன்களுள் சில புனிதமாகக் கருதப்பட்டுத் தருமங்கள்லாகின. பின்னர் அதுவே உறவுகள் ஆகின. சம்ப்ரதாயங்களுக்காக தோன்றிய உறவுகள் மரபுகள்ஆகி, அந்த மரபுகள் எழுதப்படாத சட்டங்களாகிவிட்டன.

இந்த உரவுகல்லுக்குள்ளும், பொதுவாகச் சமூகத்திலும் நிலவ வேண்டிய ஒழுக்கங்கள் சம்ப்ரதயங்கள் ஆகி, மரபுகளாகி, அவையும் சட்டங்களாகிவிட்டன.
இந்த சட்டங்களே நமது சமுகத்தின் மரியாதைகள்; இந்த வேலிகள் நம்மை காவல் செய்கின்றன.இந்த உறவுகள், ஒழுக்கங்களுக்கும், நிம்மதிக்கும்மாக உருவாக்கப்படவை.

ஆனால் இவை மட்டும்தானா உறவுகள்?
இந்து மதம் அதற்கொரு விளக்கம் சொல்கிறது.

"பிறப்பால் தொடரும் உறவுகள் அல்லாமல், பிணைப்பால் தொடரும் உறவுகளே உன்னதமானவை" என்பது இந்துமதத் தத்துவம். பிறப்பின் உறவுகளே பேதளிக்கின்றன. சமுக மரபுகள் இவற்றை ஒழுக்ககேடாக கருதவில்லை. முதலில் சமூகங்களுக்கு, ' இவையும் ஒழுக்கக் கேடுகள்' என்று போதித்தது இந்து மதம்.

அலுவலகத்தில் வேலை பார்க்கிறோம். வேலைய்லிருந்து விலகியதும், வேலை பார்த்த இடத்தை மறந்து விடுகிறோம்.ஹோட்டல் அறைஇல் தங்குவது போல் சில உறவுகள். சொந்த வீட்டில் தங்குவது போல் சில உறவுகள்

"ஆயிரம் வாசல் இதயம்!! யாரோ வருகிறார்கள். யாரோ போகிறார்கள்! வாழ்ந்தால் சிரிக்கிறார்கள்; வறண்டால் ஒதுக்குகிறார்கள்; செத்தபின் ஒப்புக்காக அழுகிறார்கள்."இரண்டு ஆத்மாக்கள் ஒன்றாகி, ஓர் ஆத்மா தாக்கப்படும் போது இன்னொரு ஆத்மாவும் இயற்கையாக துடிக்குமானால், அந்த உறவே புனிதமான உறவு.

இந்தப் புனிதப் பயணம் இன்னும்மொரு சரித்திரம்!! உறவுகள் மீண்டும் தொடரும்...........
இப்படிக்கு இவன்!!

The importance of ‘Time’

(I read in some website,its a valuble thoughts of Jagadguru Sri Adi Shankaracharya stating about the The importance of ‘Time’.FYI)

Jagadguru Sri Adi Shankaracharya points out thinking about the Lord is a must. One who spends his or her life without the thought of God is devoid of discrimination and is not wise.

The Acharya points out:

मुहूर्तमात्रेऽतिक्रान्ते भगवच्चिन्तनं विना ।
दस्युभिर्मुषितेनेव युक्तमाक्रन्दितुं ध्रुवम् ॥

One Muhurta consists of 48 minutes. The Acharya says that even if one such Muhurta period of 48 minutes is lost without the thought of the Lord, we have to feel sorry. How? What we see in our experience is given as an example in the verse. One might have acquired and stored a lot of material wealth in one’s house. Suppose a thief enters the house and steals only a watch from the house, what would be the grief experienced? Eventhough all other articles and possessions remain intact, and only a watch has been lost, there is still a period of mental agony that is undergone due to this loss. Whatever material is lost in this world can be earned again. However, this is not the case with time. No amount of money can bring back lost time. And yet, people experience such agony for the loss of an object though can be earned again. But when time is frittered away, you are not sad about it.

Sri Adi Shankaracharya says that it is lamentable that if even one Muhurta is lost without remembering God. How many remember God even for the time period of one Muhurta (48 minutes) each day? Everyone must hence keep this in mind and Yugadi - the ushering in of the new year is an auspicious occasion. One must remember the passage of time as we usher in the new year and fix some time daily for contemplating on God.

On the auspicious occasion of ushering in of the new year Vikriti, may all strive to allocate atleast one Muhurta for prayer every day and attain Shreyas.